Καινούργια Αρχή

Δεν το πιστεύω οτι έχουν περάσει δυο χρόνια από τότε που έγραψα την τελευταία μου ανάρτηση. Στην αρχή έγραψα οτι δεν εχούν αλλάξει πολλά, αλλά αυτό είναι ψέμα μεγάλο. Το 'σβησα και ξαναρχίζω.

ΟΛΑ έχουν αλλάξει. Και ίσως είναι ευκαιρία για μένα επιτέλους να το συνειδητοποιήσω. Βλέποντάς το, εδώ, με τα δικά μου λόγια, με τις δικές μου σκέψεις αγκαλιά, θα μπορέσω επιτέλους να βρω κάποια σωτηρία. Or, at the very least, to approach my life with some semblance of sanity. Λέμε τώρα.

Τι να πρωτοπώ... Οτι πολλές φορές αυτοί που νομίζουμε οτι μας αγαπάν πιο πολύ μας πονάν ακόμα περισσοτερό? Υπάρχει καποία εξίσωση για την ιδανική σχέση? Την έχουν λύσει? Εγώ πάντος, τελικά δεν έχω ιδέα.

Άφησα το blog μου γράφωντας για τον Α, και τελικα όλα όσα πίστευα για την σχέση μου μαζί του βγήκαν αληθινά. Ίσως στην αρχή πραγματικά ήταν η σωτηρία μου, και ίσως χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να "ξεπεράσω" τον Φ. Ή, τουλάχιστον, δεν θα μπορούσα να προχωρήσω. Αλλά κ΄απ΄την άλλη, οτάν εμπιστεύεσαι κάποιον έτσι στα τυφλά, επειδή εκείνη τη στιγμή το χρειάζεσαι, κάνεις τα μεγαλύτερα λάθη. Πήγαμε διακοπές μαζί, με τους γονείς του και γενικά γνώρισα όλη του την οικογένεια. Έκανα σχέδια (γιατί ποιός δεν κάνει?). Και στο τέλος, πήγε στους δικούς μου και ζήτησε να παντρευτούμε. Για κάποιο λόγο, δεν χάρηκα. Είχα τις αμφιβολίες μου.  Ίσως επειδή I have some good instincts. I don't believe things that easily. And I sure as hell felt that we were rushing things. Αλλά αυτά τα καταραμένα όνειρα - αυτά με γέλασαν. Και φυσικά, αυτά που μου έλεγε, αυτά που υποσχέθηκα, με παρέσυραν. Και μετά απο 3 χρόνια σχέσης, μετά απο όλες τις υποσχέσεις, έμεινα μονο με τα λόγια που μου είπε. Με τις υποσχέσεις. Αυτές οι γαμημένες υποσχέσεις. Ladies and gentlemen, don't believe everything you hear. And don't ever put all of your hopes into one basket - one scenario. It can turn a dream into a nightmare faster than you can say "this how it should have been."

Το θετικό σε όλη αυτή την ιστορία? Τώρα βρίσκομαι σε καινούργια πόλη, με την δουλειά των ονείρων μου, και επιτέλους μένω μόνη μου. Η ζωή μου αποτελείται από πράγματα που μου φαινόταν απίθανα. Και είμαι επιτέλους δικηγόρος. Τhis is my new reality. The only current reality. Κάποια στιγμή - ίσως στο επόμενο post, θα γράψω για το υπέροχο καλοκαίρι μου. Για το τι έγινε οταν είδα τον Φ πάλι μετά από 3 χρόνια. Μερικά πράγματα φυσικά δεν αλλάζουν. Και θα γράψω για καινούργιες γνωριμίες. Και για κάποιες παλιές. About my new life, and some other things I've learned. But one thing is for sure. I'm still the same old me. Just older. And I want to say wiser. But I guess you will be the judge of that.

History repeats itself...

Εχει περασει περιπου ενας μηνας απο την τελευταια μου αναρτηση, νομιζω τουλαχιστον. Δεν εχουν αλλαξει και πολλα, εκτος το οτι τελιωσα επιτελους τις εξετασεις, και περιμενω σε αναμμενα καρβουνα να βγουν οι βαθμοι...Δυστυχως, επειδη η σχολη μου δεν ειναι απ'τις τοπ, εαν δεν τα παω εξαιρετικα καλα, χλωμα το βλεπω για δουλεια...Τεσπα, επειδη δεν θελω να γινομαι απαισιοδοξη, δεν λεω τιποτα ακομη...

Αυτο που μου εχει κατσει στο λαιμο αυτες τις μερες ειναι η σχεση μου με τον Α. Δεν ξερω ποσο θα την παλεψω ακομη. Ημασταν εδω και μια βδομαδα τσακωμενοι χωρις κανενα λογο. Εκει που ηταν ολο γλυκες, και ειλικρινα μου σταθηκε πολυ οσο διαβαζα και χτυπιομουν, απ' το πουθενα συζητουσαμε και μου λεει "ξερεις, εισαι πολυ ανωριμη." Και το ειπε αυτο επειδη, λεει, δεν ξερω πως επιβιωνει κανεις που πρεπει να μεινει μονος του, να πληρωνει τα κοινοχρηστα, τα εξοδα, κλπ. Αυτα, απο ενα ατομο που μενει Λονδινο σε σπιτι αγορασμενο απ'τους γονεις του, που μοιραζεται ολα τα εξοδα με την αδερφη και τον αδερφο του, και που δεν δουλευει για να βγαλει αυτα τα χρηματα (εχει δουλεψει καποια καλοκαιρια, αλλα οκ 22 χρονων ειναι, ποσα πια μπορεις να βγαλεις δουλευοντας σε καφετερια?)...Για μενα δεν ειναι αυτο ωριμοτητα, και πιο πολυ δεν ειναι το ΜΟΝΟ πραγμα που οριζει το ποσο ωριμος ειναι καποιος. Ασε που για μενα προσωπικα, θα ηταν ανωριμο να παω να πιασω σπιτι οταν πληρωνω 50,000 το χρονο (δηλαδη τοσα εχω σε δανεια) για 3 χρονια να τελειωσω την σχολη...για φανταστειτε, μετα τα 150,000 να ηθελα αλλα 20,000 περιπου τον χρονο για νοικι...Σε μια πολη τοσο ακριβη, δεν εχει λογικη κατι τετοιο.

Οκ, συμφωνω οτι δεν μπορω να μιλησω για ολους οσους αναγκαστικα ειναι μονοι τους--αυτο το σεβομαι απολυτα, οπως και το οτι οι γονεις του Α μενουν στη Μεσα Ανατολη γιατι ο πατερας του εκει επιασε δουλεια...He does have to take care of himself, και το ξερω. Αλλα γιατι να μου χτυπαει? Μετα τον τσακωμο, μου ελεγε συνεχεια οτι ειμαι ενα κακομαθημενο παιδι, κανω σα μικρο κοριτσακι, κλπ...Εχω περασει τοσα πολλα, και δεν μου αξιζει να με υποτιμαει ετσι. Γιατι κ εγω σπουδαζα σε αλλη πολη για 4 χρονια, δουλευοντας οσο μπορουσα με τα μαθηματα για να εχω το χαρτζιλικι μου, και περσι δουλεψα ολο το χρονο να μαζεψω χρηματα να εχω για τα (πανακριβα) βιβλια της νομικης, τα εξοδα μου, τις καρτες του μετρο, κλπ. I've done my best to support myself as much as I can. 

Μπορει να μενει μονος του, αλλα πολυ συχνα φερεται σαν εφηβος που προσπαθει να τραβηξει την προσοχη. We both still have growing up to do. ِΑλλα εγω μπορω να το παραδεκτω. Και ειλικρινα, τι νοημα εχουν ολα αυτα? Γιατι να τα συζηταμε καν? Εχω βαρεθει τα ιδια και τα ιδια.

And in the end, he's not here. Και ποιος ξερει σε ποσα χρονια τελικα θα ερθει. Εχει συνεντευξεις για δουλειες σε μεγαλες εταιριες, και ειναι καλες ευκαιριες για το μελλον του. Δεν θελω να τις στερηθει εξ'αιτιας μου. Which means what now?  Δεν υπαρχει λυση, και ισως και να μην ταιριαζουμε αρκετα για να την βρουμε, even if it did exist.

Τελικα, τωρα καταλαβαινω το διλημμα του Φ περσι. Βεβαια, νομιζω με τον Φ τα συναισθηματα ηταν πολυ πιο αμοιβαια (γιατι μην γελιομαστε, ξερω οτι ο Α παντα ενιωθε περισσοτερα για μενα...και ισως κ εγω τον αφησα να πιστευει αλλιως, για το οποιο φταιω εγω), αλλα και παλι...Life isn't a fairytale. And with relationships, long distance is just almost impossible.

Απλα περιμενω...και δεν ξερω για τι.

Drawing Strength

If I could thank my genes for one thing, it would be for making me a complete nerd. Ακουγεται χαζο, αλλα εχω βρει εναν τροπο να σπρωχνω τον εαυτο μου οποτε νιωθω πως παλι θα κυλησω στην καταθλιψη...Γιατι δεν θελω αλλο αυτο το συναισθημα. Κουραστηκα να λυπαμαι τον εαυτο μου, βαρεθηκα να λεω, μα γιατι εγω, γιατι σε μενα? Μια χαρα ειμαι--ολα τα καλα κ'τα αγαθα τα εχω. Και if anything, εχω προοπτικες για πολλα--για οτι θελω. Ισως δεν μπορω να ζησω τωρα την ζωη που ονειρευομαι--δηλαδη στην Ελλαδα, με ενα ατομο διπλα μου που μ'αγαπαει και με καταλαβαινει, γραφοντας βιβλια, με την θαλασσα και τα ταβερνακια και την οικογενεια μου κοντα. Δεν πειραζει ομως--μπορω να δουλεψω σκληρα για λιγα χρονια, πιστευοντας οτι εαν πραγματι αυτο θελω, θα κανω οτι μπορω να το πραγματοποιησω.

Anyway, ξεφευγω λιγο απ'το θεμα...Λοιπον επειδη ειμαι φυτο (και το αποδεχομαι πληρως αυτο) αγαπω απο πολυ μικρη τα βιβλια και το διαβασμα...Εχω περασει τοσες ατελειωτες ωρες διπλα σε ενα παραθυρο η στο μετρο με βιβλιο στο χερι, και δεν εχει αλλαξει τιποτα για μενα--παντα οι καλες αφηγησεις γεμιζουν το μυαλο, την ψηχη, την καρδια μου. Διαβαζω τα παντα....Αλλα τωρα τελευταια μου εχουν κολλησει αυτα τα βιβλια τα "young adult fiction" σε στυλ Hunger Games. Μην κοροιδεψετε--το ξερω, δεν ειναι "υψηλη λογοτεχνια" αλλα εχω διαβασει και εκτιμησει πολλα "masterpieces." Τωρα δεν θελω κατι που φωναζει "τεχνη" οσο κατι που με βοηθαει να ξεχνιεμαι...Και πραγματικα εχω βρει την χαρα μου! Δεν ξερω αμα θα ειχα αντεξει την φετινη χρονια χωρις τα αγαπημενα μου βιβλια--τα λατρευω πραγματικα. Λοιπον--οποτε αυτο ειναι το κολπο που ελεγα. Οποτε νιωθω τα ματια μου να βουρκωνουν, εστω και λιγο, λεω στον εαυτο μου--αντε, μην εισαι χαζη, εισαι δυνατη, οπως η Katniss, η Tris, κλπ...(αυτες οι 2 τωρα τελευταια). Και τις περισσοτερες φορες, δουλευει! Και δεν μπορει κανεις να μου παρει αυτες τις εικονες, αυτες τις σκεψεις. Τελικα η σκεψη, η φαντασια, ειναι τα πιο δυνατα μας οπλα.

Μακαρι να με βοηθαει παντα αυτο το "κολπο." Και μια μερα, θα δημιουργησω και εγω μια δικη μου ηρωιδα. I swear it to myself.

This needs to stop!!

Χαιρομαι τοσο μα τοσο πολυ αυτη τη στιγμη που μπορω να χρησιμοποιω το λαπτοπ στο μαθημα και μπορω να γραψω εδω. Θελω να βρισω την ζωη που συνεχιζει. Αυτο ειναι ηλιθιο? Ισως...Αλλα εχω κουραστει να βλεπω τα παντα να αλλαζουν, και εγω να μενω προσκολλημενη στο παρελθον.

Πριν λιγο ειδα φωτο του πρωιν μου απ'το πανεπιστημιο, που για να ειμαι ειλικρινης για κανα χρονο πιστευα πως θα παντρευομουν. Ακουγεται ηλιθιο, αλλα ημασταν τελειοι μαζι--ηταν εξυπνος, ευαισθητος, γλυκος, ομορφος, και ηρθε ακριβος σε στιγμη που τον χρειαζομουν. Πηγαμε ταξιδια μαζι, κοιμομασταν μαζι, ξυπνουσαμε μαζι, πηγαιναμε στο μαθημα μαζι...Δεν μπορω να περιγραψω το ποσο χαρουμενη ενιωθα. Και ισως ηταν η τελευταια φορα (δηλαδη πριν 4 χρονια) που ημουν σε καποια σχεση και ημουν ΕΚΕΙ 100%. Μετα, το δευτερο ετος που ημασταν μαζι, αρχισανε οι τσακωμοι, οι παρεξηγησεις, εκεινος αλλαξε επειδη ενιωθε καταπιεσμενος απ'τους δικους του και απ'τις δικες του προσδοκιες, και εγω ειχα αγχος για την ζωη μου επειδη τελιωνα τη σχολη και προσπαθουσα να μπω σε προγραμμα νομικης για μεταπτυχιακο...Και εκεινο το καλοκαιρι του δευτερου μας χρονου γνωρισα τον Φ, γεγονος που καταδικασε τελειως την σχεση μου με τον Μ (τον πρωιν). Ημασταν ειδη λιγο αγανακτισμενοι και πικραμενη, ηρθε για μενα και ο κεραυνοβολος ερωτας...Και τερμα. Τον αγαπουσα σιγουρα, αλλα προφανος ειχα ξενερωσει--δεν ημουν πια ερωτευμενη. Χωρισαμε αφου τον τριτο χρονο που ημασταν μαζι βρεθηκαμε 4 φορες (εγω εμενα πλεον 1.5 ωρες μακρια...σιγα δηλαδη, αλλα εκει ηταν που δεν υπηρχε περιπτωση να συμβιβαστει), και ειχα κανει κ'εγω πολλα πολλα λαθη (το Γεναρη πηγα Ελλαδα και τον απατησα με τον Φ). Πηγε αυτος Γερμανια και τον εψαχνα για κανα μηνα (δεν απαντουσε τηλ, email, κλπ), και οταν επιτελους μιλησαμε, χωρισαμε οριστικα. Μια φορα εκλαψα, αλλα προφανος το περιμενα και γ'αυτο αρκετα γρηγορα το ξεπερασα (δες: ερχοταν το καλοκαιρι και περιμενα πως κ πως να το περασω με τον Φ).

Και τωρα εδω ειμαστε. Ειδα φωτογραφια του Μ με την καινουργια του κοπελα (και παρεπιπτοντως αφου πριν 4-5 μερες μου εστειλε μυνημα κατα τα μεσανυχτα) και φρικαρα. Δεν ξερω γιατι. Ισως φταιει το οτι ο Α τωρα τελευταια μου φερεται αρκετα ασχημα, και μου ειπε οτι τελικα μπορει να μην ερθει το καλοκαιρι (που σημαινει οτι θα κανουμε να βρεθουμε...8/9 μηνες?)...Και δεν ξερω καν αμα ειμαι ερωτευμενη μαζι του, η αμα αξιζει τελικα να περιμενω τοσο καιρο χωρις ανταλλαγμα η υποσχεση...Το οτι ειμαι τρελα αγχομενη σε σημειο που δεν μπορω να κανω απολυτως τιποτα. Το οτι αρχισα παλι να νιωθω πως βρισκομαι σε καποιο εφιαλτικο ονειρο, και οι τοιχοι σιγα σιγα με κλεινουν μεσα και ερχονται ολο και πιο κοντα...Πνιγομαι. Ολες μου οι αναρτησεις ειναι ιδιες προφανος. Γιατι ρε γαμωτο, γιατι, αφου ξερω οτι εχω τα παντα στην ζωη μου, δεν μου λειπει τιποτα!..Νιωθω οτι η ψυχη μου βρισκεται μεσα μου αλλα εχει κουλουριαστει σε μια γωνια και με παρακαλει -- "Σταματα να με τυραννας, ασε με λιγο, ασε με να δυναμωσω, σε παρακαλω!"...I want to scream, and yet I don't think anything will come out. I have no voice. Nothing I say matters. Θελω να τελειωσει η σχολη, αλλα δεν ειμαι σιγουρη πως θα κανω κατι που θα με ευχαριστησει το καλοκαιρι...

Mayday, mayday, do you read?

Υ.Γ. Ρε γαμωτο--εχω τοοοσοοο διαβασμα, εχω φιλους που μ'αγαπαν και με νοιαζονται...Αντρες υπαρχουν παντου και πολλοι...Κ'εγω καθομαι και σκαω? Τα λεω αυτα μια ωρα αφου ειχα τελειωσει την αναρτηση, και τωρα με πιασαν τα νευρα μου...This is soooo ridiculous!

Enough is enough...

Για καποιο λογο, ολο αυτο το καιρο απεφευγα να γραψω εδω. Ισως επειδη ηθελα το επομενο ποστ μου να με βρει αισιοδοξη, αλλαγμενη, χαρουμενη, ικανοποιημενη...Και τελικα, δεν καταφερα τιποτα απ'ολα αυτα. Εκλεισα τα 24, και ακομα φερομαι οπως ημουν στα 18. Τα ιδια λαθη. Οσο και να ελεγα στον εαυτο μου οτι θα αλλαξει κατι, οσο και να ηλπιζα οτι ο Φ με κρυβει βαθια (πολυ) μεσα του και με περιμενει...Τελικα ξεγελουσα τον εαυτο μου. Εσπασε, ραγισε, τερμα. Σημερα για αλλη μια--και ελπιζω τελευται φορα--μου θυμισε η κολλητη μου οτι πρεπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να ξυπνισω. Once and for all. Δεν ξερω γιατι, αλλα ειχα αρχισει παλι με τις παλιες μου βλακειες. Πηρα 2 φορες τον Φ τηλ την περασμενη βδομαδα, και δεν το σηκωσε. Του εστειλα μυνημα, και απαντησε αρκετα θετικα--και εγω βεβαια σκεφτηκα "με φλερταρει!" και "με θελει, ουαουυυ!" και τον εβλεπα επι μια βδομαδα σε κατι ονειρα που με εκαναν να ξυπναω λαχανιασμενη, με ενα περιεργο πονο στην καρδια. Στα γενεθλια μου, μου ευχηθηκε μονο στο facebook, σαν να ηταν καποιος ασχετος...Τιποτα δηλαδη. Και σημερα που του μιλησε η κολλητη μου με καμερα (ενω σε μενα εχει πει οτι δεν προλαβανει, οτι δεν ειναι ποτε σπιτι, κλπ) της ειπε καποια πραγματα που δεν θελω καν να τα σκεφτομαι...Ουσιαστικα, οτι του εστελνα συνεχεια, και οτι ηταν σαν να αρχιζα παλι τα παλια και με λυπαται, και θελει να το ξεπερασω γιατι προφανος αυτα ειναι ξεχασμενα πλεον...Με εκανε να ακουστω σαν psycho, σαν ενα μικρο αθλιο πλασμα που δεν μπορει ποτε να τον ξεπερασει και τον ενοχλω και θελει επιτελους να απαλλαχθει απο μενα. Εγω--που καποτε ενιωθα οτι ολα ηταν πιθανα, οτι μπορω να εχω τα παντα...ξαφνικα εχω πεσει τοσο μα τοσο χαμηλα για ενα ατομο που οχι μονο με πληγωνει, αλλα για τον οποιο ειμαι μια μυγα που στριφογυριζει πανω απ'το κεφαλι του και τον ζαλιζει.

Μετα την συζητηση με την κολλητη μου, με επιασε κριση πανικου...Σε φαση που τα χερια μου μουδιασαν, δεν μπορουσα να αναπνευσω, και εκλαιγα για καμια ωρα...Τσακωθηκα και με τον Α απ'τα νευρα μου...Και τα εκανα ολα μουσκεμα. Κυριολεκτικα και μεταφορικα. Με ηρεμησε ομως τελικα εκεινη και ο Α, και σταματησα. Και κατι μεσα μου εσπασε. Τερμα. Δεν αντεχω αλλο, και δεν ειναι δικαιο. Εχω ενα ατομο διπλα μου που θα εκανε τα παντα για μενα (και εχει κανει ειδη πολλα) και εγω ειμαι προσκολλημενη στο παρελθον. Δεν αξιζει τελικα καθολου. Θα ερθει η μερα που θα το μετανιωσει, γ'αυτο ειμαι σιγουρη. Αλλα ουτε εκεινη τη μερα περιμενω. Δεν μ'αρεσει να λεω τετοια (και θα ακουστει σαν κακια), αλλα ειμαι τοοοσοοο καλυτερη απ'την κοπελα που εχει τωρα, που οντως τελικα αυτη του ταιριαζει. Εγω ειμαι αλλου και θα ειμαι παντα. Θα κοιταξω λιγο να ανεβω γιατι η ζωη ειναι πολυ μικρη. Μπορει του χρονου να μην υπαρχω (μακαβριο, I know, sorry), οποτε λεω να κανω το καλυτερο για μενα επιτελους.

Δεν ηταν πολυ ευχαριστο το καινουργιο αυτο ποστ, αλλα ελπιζω απ'αυριο να κανω κατι να αλλαξω επιτελους την ζωη μου λιγο, και την διαθεση μου. ENOUGH IS ENOUGH.

When the going gets tough...

Ποτε χανεσαι, και ποτε ξαναβρισκεις τον εαυτο σου? Εχεις οντως χαθει, η αφηνεις ολα τα γεγονοντα της ζωης να σε περικυκλωσουν σα τυφωνα? Αυτα τα πραγματα τα σκεφτομουν πολυ αυτες τις μερες οταν προσπαθουσα να διαβασω, και συνεχεια μου ερχοταν στο νου ο Φ. Εμαθα μεσ'την εξεταστικη οτι τελικα βρηκε αλλη. Εκει που μου ελεγε να παω Ελλαδα να βρεθουμε, εξαφανιστηκε, και το ενιωσα οτι κατι αλλαξε παλι. Γιατι δεν λεμε ποτε την αληθεια σ'αυτους που θα πρεπε να ξερουν? Τι φοβομαστε? Να μην πληγωθουν οι αλλοι, η μηπως εμεις οι ιδιοι? Ισως δεν θα το αντεχα αμα μου το ελεγα ο ιδιος, αλλα δεν αξιζε να μου το πει, να μην εμφανιστω και μεινω μαλακας?

Πλανταξα στο κλαμα, αλλα σημερα, που ειμαι επιτελους free (τελιωσα το πρωτο εξαμηνο της νομικης...finally!!!) , και εχω τον χρονο να το αναλυσω λιγο στο μυαλο μου, καταλαβαινω οτι παλι λαθος το χειριζομαι το θεμα. Αυτος προφανος αποφασισε to move on...καιρος λοιπον να το κανω κ'εγω. Πηγα σε ενα παρτι χθες με τα παιδια απ'την σχολη...Και ολο το βραδυ παιζοταν ενα περιεργο flirt-παιχνιδι με ενα παιδι που απ'την αρχη μου ψιλοαρεσε...Και θυμηθηκα ποσο ωραια ειναι αυτα, οτι πρεπει επιτελους να ξαναζησω λιγο, να αφησω πισω ολο τον πονο και να καταλαβω οτι η ζωη μου, τουλαχιστον για τα επομενα τρια χρονια, ειναι εδω. Και πρεπει να περασω και λιγο καλα. Φευγω για λονδινο σε λιγες μερες, και θελω να ειμαι χαρουμενη γ'αυτο, οχι να στεναχωριεμαι που δεν θα παω Ελλαδα να δω τον Φ. Το αξιζει και ο Α λιγο αυτο. Και, στο κατω κατω, κ εγω το αξιζω. Γιατι οχι δηλαδη?

Θελω να παω για ψωνια, να βγω με τις φιλες μου που εχουν να με δουν πολυυυ καιρο εξ'αιτιας του διαβασματος, και να χαμογελασω λιγο. Πολλα ζηταω? Δεν νομιζω. Ο χρονος περναει, και μας αφηνει πισω. Κ εμεις, αμα δεν τον κυνηγησουμε λιγο, κινδυνευουμε να αφησουμε τα καλυτερα χρονια να περασουν σαν αερας...Οσο ειμαι ακομη φοιτητρια, πρεπει να σκεφτομαι οτι I have so much time to live and do stupid things, to have a good time, and to learn to love myself and search for the small things that make me happy. Αλλιως, τι διαφορα απ'το τωρα, και οταν εχω ευθυνες, δουλειες, υποχρεωσεις?

Ηρθαν και οι γιορτες, και η ΝΥ ειναι ομορφη αυτο τον καιρο. Κοσμος παντου, στολισμενα μαγαζια, τουριστες, φωνες, καλη διαθεση...Πρεπει να το εκμεταλευτω αυτο. Σιγουρα πολλοι θα θελαν να ταν εδω να τα δουν ολα αυτα, και εγω τα αγνοω επειδη μισω αυτη την πολη. Βλακεια μου. Ποιος ξερει που θα βρεθω σε λιγα χρονια? Και τι θα θυμαμαι απ'ολα αυτα?

Καιρος να παρω λιγο αερα, και να ηρεμησω. Δικιο δεν εχω?

Διλημμα...

Προχθες λυγισα και αγορασα καινουργια καμερα (η προηγουμενη βρεθηκε εξω απ'το σπιτι μου με την οθονη κατεστραμενη). Οταν εφτασα σπιτι, την εβγαλα προσεκτικα απ'το κουτι, τοποθετησα την καρτα μνημης μεσα, και την ανοιξα, προσπαθωντας να δω τις παλιες φωτογραφιες, που πρεπει να πανε πισω κανα 2-3 χρονια...Αλλα μετα μετανιωσα και απλα αρχισα να τραβαω το δωματιο μου για να την τεσταρω. Χαρηκα λιγο με το καινουργιο μου παιχνιδι, και με την σκεψη οτι σε ενα μηνα ακριβως, θα βρισκομαι Λονδινο για ταξιδακι και θα εχω more than enough things to take pictures of. Με γαληνευει το οτι εκεινες οι φωτογραφιες δεν θα με πληγωνουν (ελπιζω δηλαδη) οταν θα τις κοιταζω στο μελλον. Δεν θα φερνουν αναμνησεις απο πραγματα που ειχα κ'εχασα, απο ξεχασμενες αγαπες και ματαιες προσπαθειες για ευτυχια...Θα δειχνουν απλα καλοπεραση, κατι καινουργιο αλλα ξεκαθαρα προσωρινο. Και αυτο μου λειπει πολυ, γιατι τον τελευταιο καιρο δεν αντεχω καθολου να ανοιγω τους φακελους με τις φωτογραφιες στο λαπτοπ. Of course I feel stupid, γιατι δεν γινεται να συνεχισω ετσι--να αφηνω το παραμικρο να με επηρεαζει. I'm trying to move on, I swear (και θα εξηγησω τον τροπο, που ισως δεν ειναι και ο καλυτερος, αλλα whatever)...Αλλα ελα που ολη μου η ζωη ειναι σκονισμενη απ'την εμμονη μου για το παρελθον, και οσο παω να την συμαζεψω το μονο που καταφερνω ειναι να σκουπισω την σκονη κατω απο το αλληγορικο χαλι?
 ~~~~

Anyway, (εχουν περασει 3 μερες απο τοτε που εγραψα την παραπανω παραγραφο) σημερα εφτασα σπιτι μετα το μαθημα, και με πηρε τηλεφωνο η κολλητη μου να μου πει πως εχει νεα. Και μου ειπε πως μιλησε στον Φ για μενα. Και ο Φ ειπε οτι χαιροταν που προφανως ειχα ηρεμησει με το θεμα (αει σιχτιρ δηλαδη, τι ειμαι κανα χαζοκοριτσακι που τον κυνηγουσε σαν λυσσασμενο?), οτι ηρεμησε κ'αυτος, και ρωτουσε αμα θα ερθω τελικα Ελλαδα για τις γιορτες. Οτι θα χαιροταν πολυ να με δει, να ειμαστε ολοι μαζι παλι, να περασουμε καλα, να συζητησουμε φιλικα. Σαν να μην εγινε τιποτα. Σαν να μην υπηρξαμε ερωτευμενοι τρελα, σαν να μην τυραννησαμε ο ενας τον αλλον.Και οταν κοιταξα το facebook, ειδα οτι μου ειχε στειλει και μενα μηνυμα ρωτωντας αμα τελικα θα παω. Τωρα με θυμηθηκε, μετα απο 3 μηνες που κλαιω και χτυπιεμαι για αυτον, και αναρωτιεμαι γιατι με εβγαλε τοσο ευκολα απ'την ζωη του μετα απ'ολα που ειπαμε και καναμε. Δεν κρυβω το οτι θελω παρα πολυ τωρα να τον συναντησω, να δω πως θα ειμαστε και οι 2. Αλλα αξιζει? Θα πληγωθω παλι οταν με απορριψει γιατι δεν θελει να ξανα-αρχισουμε τα ιδια? Η θα χαρει που θα το παιξω cool και ανετη (if I can), και θα συμβει κατι, και μετα θα γυρισω ΝΥ και θα ειμαι χαλια? Δεν εχω ιδεα τι πρεπει να κανω.

Στο εντωμεταξυ Λονδινο παω για να ξεκουραστω, αλλα και επειδη εκει μενει ενα παιδι, ο Α (στον οποιο θα αφιερωσω την επομενη αναρτηση, ενω θα επρεπε να τον ειχα αναφερει ειδη)  με τον οποιο τρεχει εδω και μηνες κατι. Δηλαδη απ'τον Μαιο, που ηρθε ΝΥ να δει τον κολλητο του και  γνωριστηκαμε...με ειχε ερωτευτει απο τοτε λεει, και η αληθεια ειναι πως δεν φερθηκα σωστα, κολλημενη στον Φ αλλα δινοντας του ελπιδες (δεν ηξερε οτι με τον Φ περασα το καλοκαιρι, και δεν προκειται να το μαθει...αν και εχει μια ιδεα για το πως ενιωθα για εκεινον). Τωρα βεβαια, ετσι οπως εξελιχθηκαν  τα πραγματα, χαιρομαι που για μια φορα κρατησα το στομα μου κλειστο, γιατι ηρθε τον Σεπτεμβρη να μου κανει εκπληξη, και περασαμε πολυ ομορφα. Απο τοτε μιλαμε καθε μερα, και με βοηθησε να καταλαβω καποια πραγματα για τον εαυτο μου. Εχουμε πολλα κοινα, και κυριως θελει να κανει τα παντα να ερθει εδω του χρονου, που ειναι αρκετα πιθανο γιατι περνει πτυχειο και θα ψαξει για δουλεια ΝΥ. Με αγαπαει και το βλεπω. Σε κεινον βλεπω και πιθανοτητες να ειμαι επιτελους ευτυχισμενη μετα απο πολυ καιρο. Η σχεση μου με τον Φ ηταν γεματη παθος--εκεινο το καταστροφικο παθος ομως που σε καιει ακομα και στον υπνο σου--και το αγγιγμα του το ενιωθα σε καθε νευρο του σωματος μου. Με φιλουσε και ελιωνα κυριολεκτικα...Ηταν διπλα μου και ηθελα να τσιμπησω το χερι μου, γιατι δεν πιστευα οτι τετοιος ερωτας (που ονειρευομουν, οπως τις ταινιες και τα βιβλια) θα συνεβαινε σε μενα. Αλλα ειδα πως κατεληξε κ'αυτο...Ενω με τον Α, ειναι αυτο το slow, το γνωριμο συναισθημα, που πρωτα ξεκιναει με ενδιαφερον, μετα ερχεται η αγαπη για αυτο που ειναι ο αλλος, και μετα τα σεξουαλικα/ερωτικα (τουλαχιστον, ετσι ειναι για μενα οι περισσοτερες μου σχεσεις). Μην νομιζετε, ειναι πολυ ομορφος (ψηλος, γυμνασμενος, με τελειο χαμογελο και καταπληκτικα χειλη ;P), απλα δεν οριζουμε εμεις το τι μας τραβαει παντα (γιατι ο Φ, ενω ωραιος, ειναι πιο ιδιαιτερος σε looks, δεν νομιζω ειναι αντικειμενικα "hot" οπως ο Α)...Και ισως ειναι ακομα καλυτερο το οτι τον αγαπω σαν ανθρωπο πρωτα απ'ολα. Εχει γινει ο καλυτερος μου φιλος, και ειναι παντα--ΠΑΝΤΑ--εκει για μενα οταν τον χρειαζομαι. Και αυτο στην φαση που ειμαι μετραει αφανταστα...Οποτε σκεφτομαι οτι αμα του πω οτι θα παω Ελλαδα μετα το Λονδινο, θα πληγωθει...Θα ρωτησει γιατι δεν μενω απλα περισσοτερο μαζι του, και εδω που τα λεμε θα εχει δικιο.

Δεν ξερω ειλικρινα τι να κανω. Και δεν θελω να παρω αποφασεις ακομα, γιατι πρεπει να κανω το σωστο...Για να δουμε ομως τελικα τι θα αποφασισω οτι ειναι σωστο...